Каханне, Горад і Час — галоўныя героі гістарычнага рамана «Гас­цініца «Бельгія», прысвечанага адной з самых прыгожых, амбітных, яскравых і трагічных старонак з жыцця беларускай літаратуры.

Яна бездапаможна рыпела, гайдалася, дрыжэла, мігцела спужанымі вачыма, стагналі пад хуткімі крокамі прыступкі, млелі ад страху дзверы і настойліва грукала у чаканні дапамогі мітуслівая фортачка.

Злева па-за дахамі суседніх дамоў узносілася ў вечаровае лістападаўскае неба карункавая вежа Чырвонага касцёла, дымілі коміны, па белай вуліцы цягнуліся ланцужкі слядоў, зліваліся ля “Бельгіі” у рудую раку і ўпадалі ў двор. Тут дрыжэў на вятры шэры глог, упрыгожаны чырвонымі ягадамі, хаваліся ў куце бязлістыя бэзавыя кусты, бялела каменная адрына, значна свяжэйшая і прыгажэйшая за саму “Бельгію”, і вабілі выпадковага госця жоўценькія, толькі-толькі абструганыя прыступкі.

Той, хто надумаў бы спыніцца зараз у двары “Бельгіі”, абавязкова адчуў бы сябе асабліва самотным і пакрыўджаным: так заўсёды адчуваеш сябе халодным вечарам на пустой вуліцы побач з чужым гаманкім святам. А свята там было — ого якое: кожную хвіліну жоўтыя вокны выбухалі дружным рогатам, раз-пораз пачыналіся спевы, звінеў дзявочы смех, бразгалі талеркі і весела біліся шклянымі бачынкамі адно аб адно поўныя кілішкі.

Ніколі такога не бачыла раней ціхмяная, прыстойная “Бельгія”. Ад самага свайго нараджэння — акурат перад вайной, у дзевяцьсот трынаццатым, тады яшчэ гасцініцай яна не была — давала будыніна прытулак спакойным і добранадзейным людзям: фармацэўту Нянкоўскаму, зубному доктару Альпяровічу, і нават артылерыйскі маёр Паўлаў, жывучы ў дваццаць пятым доме, такі ўжо ціхмяны чалавек быў, гнілому цяляці хваста не адарваў бы — а мо, то не дом вінаваты быў, а ягоная кантузія.